Het verhaal van familie Bosman

BUSSUM – ‘We zijn 56 jaar samen; dan wil je niet uit elkaar’, kijkt Hendrik Bosmann (83) zijn vrouw, Janny Bosmann-Schut (78), aan. Zij heeft Alzheimer en woont sinds april 2014 bij Vivium in De Antonius Hof. ‘Hier zijn we toch dicht bij elkaar en zijn ze ingesteld op familie.’ 

Elke dag bezoeken Hendrik Bosmann en oudste dochter Carla hun vrouw en moeder. ‘Ik heb ook een eigen sleutel’, legt Carla uit, ‘zodat ik altijd naar binnen kan om even bij haar te kijken; ook ’s nachts toen ze ziek was. Deze plek is net hun eigen huisje: de stoelen van thuis, de foto’s op het dressoir en haar eigen theekopjes.’ 

Het echtpaar woonde vijf straten verderop, toen in 2012 na een volle dag ziekenhuisonderzoek Alzheimer bij mevrouw werd vastgesteld. Eerst ging ze twee dagen naar de dagverzorging bij Vivium De Larikshof. Al snel werd dat dagbehandeling bij Vivium De Leilinde. Hendrik: ‘We hadden thuis gesprekken met een casemanager van het netwerk dementie Gooi- en Vechtstreek en met de huisarts. Ik dacht steeds: het gaat nog wel. Maar toen ook haar dag-en-nachtritme in de war raakte, stond ik te tollen op mijn benen van vermoeidheid.’ Monter zegt Janny: ‘Maar nu is het toch goed? Hij komt steeds bij me terug’, tikt ze Hendrik lachend op z’n knie. 

‘Samen eten is zo’n echtparengeluksmomentje’
‘De entree voelde al meteen goed, modern. De zorg is hier vooruitstrevend’, zegt dochter Carla. ‘Ze zijn helemaal ingericht op en gespecialiseerd in dementie. Het team en de vrijwilligers brengen ook sfeer. Daar is mijn moeder gevoelig voor. Ze houdt van gezelligheid.’ Janny knikt: ‘Iedereen is hier even aardig.’ En met de persoonlijke verzorging, die voor Janny zo belangrijk is, zit het ook snor met een kapsalon in huis. Zelfs haar nagels zijn keurig gelakt. 

Elke verdieping heeft behalve eigen appartementen een gemeenschappelijke woonkamer en keuken. ‘Ze koken hier zelf. Janny kan gewoon de aardappels schillen’, lacht Hendrik naar zijn vrouw, ‘maar dat doet ze liever niet.’ Carla vult aan: ‘Dat ze hier ook samen op hun kamer kunnen eten zijn van die echtparengeluksmomentjes.’ Familie kan ook mee-eten in het restaurant beneden of meedoen met activiteiten om zo een rol te blijven spelen in het leven van hun dierbare met dementie.  

Hendrik helpt wekelijks met de bingo en Carla gaat mee schilderen. ‘Ik ben dol op vogels’, reageert Janny meteen, om vervolgens haar schilderijen met vogels te laten zien. Die passie heeft ze hier ontdekt. Ze wandelen dagelijks in de prachtige tuin; ook vanwege de vogels natuurlijk. ‘Stil zitten in je stoel hoeft hier niet’, weet Carla. Haar moeder doet spelletjes, gaat naar bloemschikken en muziekoptredens. Hendrik: ‘Dat gespreksgroepje Terug naar toen, daar geniet ze ook van.’ 

Carla: ‘Voor ons is het een zorg minder nu ze hier zo goed en fijn, ondanks haar dementie, toch samen door kunnen met hun leven.’