Blog 9 - Revalidatie is topsport

Als ervaringsdeskundige loop ik mee. Met fysio- en ergotherapeuten. Maar bovenal: ik voel mee. Want ik weet hoe het is.

In de revalidatiezaal komt een vrouw strompelend binnen. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Zichtbaar uitgeput laat ze zich in een stoel zakken. Onze blikken kruisen elkaar en ik knik haar bemoedigend toe.

"Revalideren is topsport," zeg ik zachtjes.

Ze kijkt me dankbaar aan. Geen uitleg nodig. Mijn woorden raken iets. Tegenwoordig hoef ik niet veel te doen om verschil te maken — mijn aanwezigheid, mijn ervaring, is genoeg. Soms lijkt het wel alsof het letterlijk op mijn lijf geschreven staat: ‘Als hij het kan, moet het mij ook lukken.’

Ik ben dankbaar dat ik een voorbeeld mag zijn.

Elke woensdag geef ik nog altijd les: Op eigen benen, samen met Fredy, een begenadigd Tai Chi- en Wing Chun-leraar. Van hem heb ik iets essentieels geleerd: ontspannen bewegen. Niet vanuit wilskracht, maar vanuit voel-kracht. Bewegen vanuit het voelende midden, het zwaartepunt van je lichaam — dáár waar balans ontstaat.

Het is precies daar dat ik merkte: mijn lijf hapert niet als ik het vanuit zachtheid aanstuur. Als ik voel, in plaats van duw.

Want wij zijn zoveel meer dan de optelsom van onze beperkingen.

Mijn reis was niet alleen fysiek. Ik heb ook geleerd geestelijk op eigen benen te staan. En nog altijd vraagt dat bewustzijn, elke dag opnieuw. Soms is dat lastig. Maar ik blijf trouw aan mezelf, met alles wat daarbij hoort.

Het Naarderheem voelt voor mij nog altijd als een warm bad. Een plek die me ooit opving, en die ik nu mag helpen dragen. Mijn grote droom is er te zijn voor anderen, zoals er ooit mensen voor míj waren. Voor Annemiek. Mijn vader. Mijn moeder.

Met opgeheven hoofd loop ik door de gang. Een linkszijdig verlamde man roept me na. Ik bal mijn vuist — krachtig, stil. Hij balt die van zijn rechterhand terug.

Zonder woorden weten we: dit is samen sterker worden.