Het lijkt zo kort en tegelijk zo lang geleden: de avond van 31 oktober 2019, toen het leven van mijn man Johan Vos, gepensioneerd neuroloog, en mij totaal veranderde. Hij zat in zijn stoel voor de tv en kon geen woord meer uitbrengen, zijn tweede herseninfarct. Na 2 weken in het VUMC en 4 maanden revalidatie in Hilversum, kwam het oordeel “ZZP5”, dat betekende 24 uurs dementiezorg.
Ik werd op vrijdagmiddag door de Klantenservice van Vivium gebeld, dat Johan op dinsdag 17 maart (mijn 65e verjaardag) verwacht werd in De Stichtse Hof.
Ik voelde mij overvallen, want ik had voor De Bolder in Huizen of De Antoniushof in Bussum gekozen. “Dan moet u hem later maar opnieuw verhuizen” werd laconiek gezegd, maar achteraf was ik toch blij met de plaatsing in De Stichtse Hof, want de lockdown zat eraan te komen en de zorg in Hilversum was veel minder prettig en persoonlijk dan in De Stichtse Hof, ik heb daar lopen huilen.
Toen ik vroeg: “klopt het dat jullie geen vaste bezoektijden hebben?”, antwoordde Gerard Wuring, toegewijde en meer dan ervaren verzorger op de Ploeg/Dissel: “ja, dat klopt; we zijn een 24-uurs bedrijf, dus u kunt ook ’s nachts komen.”
Die opmerking zou ik nooit meer vergeten, ook al mocht ik twee dagen later niet meer binnen komen vanwege de lockdown voor corona. Het plotselinge en ingrijpende ophokken van deze kwetsbare mensen heeft mij diep geraakt, eigenlijk getraumatiseerd. Er waren echter lichtpuntjes: Johan kon zijn mobieltje nog bedienen, zodat ik voortdurend contact met hem kon onderhouden én hij is deze donkere periode vergeten…
U heeft allemaal uw eigen verhaal, hoe dementie langzaam of plotseling het leven van u en uw naaste heeft veranderd. Hoe de schijnwerpers voor u en uw naaste in De Stichtse Hof kwamen te staan. Gelukkig is Johan heel tevreden met zijn eigen kamer, zijn stoel aan het raam, zijn eigen televisie en de aandacht die hij krijgt, al kan hij ook terugverlangen naar zijn eigen huis (“We hebben toch een mooi huis in Driemond?” snijdt mij door de ziel).
Ik heb dit stukje “Vertrouwen” genoemd, want dat is voor mij het kernbegrip: Johan is overgeleverd aan de zorg, de interesse en het verantwoordelijkheidsgevoel van alle medewerkers van De Stichtse Hof.
Natuurlijk gaat er wel eens iets mis, zijn er communicatieproblemen of misverstanden, is er personeelsgebrek en zijn er soms onbegrijpelijke regels, we zijn allemaal mensen. Ik heb zelf altijd in de zorg gewerkt, dus kan er over mee praten. Maar ik heb vertrouwen en ben dankbaar voor de inzet en de toewijding van de medewerkers. Meedenken en meehelpen om de omstandigheden in
De Stichtse Hof te optimaliseren is mijn motivatie om deel uit te maken van de Cliëntenraad. Mijn hartenwens: de toegang tot de activiteiten van Leefplezier zou niet apart betaald moeten worden en daarmee afhankelijk van financiële draagkracht. Het samen genieten van muziek, tekenen en schilderen, een busritje en alle andere activiteiten die de enthousiaste en bevlogen medewerkers van Leefplezier aanbieden en ondernemen, zijn het zout in de pap voor onze naasten.
De bewoners krijgen allemaal hetzelfde (prima) eten, er is geen apart menu met culinaire hoogstandjes, dus waarom kunnen ze dan niet mogen kiezen voor dezelfde soort dagbesteding? Ik weet dat dit buiten de macht van De Stichtse Hof en Vivium ligt, maar dat neemt niet weg dat ook niet zo gemakkelijk te behalen doelen het waard zijn voor te strijden.
Mocht u opmerkingen of vragen aan de Cliëntenraad hebben: wij zijn per post bereikbaar via de receptie van De Stichtse Hof (daar brievenbusje) of via clientenraaddsh@gmail.com
Mary J. Vos-van Schooneveld